на рубеже 60-х-70-х годов, в кругах партии «дашнакцутюн» стали распространяться мнения о неэффективности дипломатических средств борьбы и необходимости силовых акций, которые могли бы привлечь внимание мирового общественного мнения к армянскому вопросу. Опыт палестинского террора продемонстрировал эффективность террористических методов (следует заметить, однако, что официально «дашнакцутюн» никогда не признавала своей связи с террором).
Первые террористические акции носили спорадический характер: в апреле 1972 года в Бейруте был заминирован почтовый ящик посольства Турции. Большой резонанс вызвало убийство генерального консула Турции в Лос-Анджелесе Мехмета Байдура и вице-консула Бахадура Демира, совершённое в Санта-Барбаре в январе 1973 года 77-летним армянским инженером и писателем гургеном яникяном. яникян надеялся, что ему удастся превратить судебный процесс над ним в процесс по геноциду армян, однако прокурор, следуя инструкциям, не допустил этого, настояв, что вопросы истории вне пределов компетенции суда (о чём впоследствии он высказывал сожаление). яникян заявил на суде, что турками были убиты 26 членов его семьи, и что на его глазах турки перерезали горло его брату. Признав свою вину в убийстве, он заявил: «я не убивал двух людей, я уничтожил два зла. Для меня они не были людьми».яникян был приговорён к пожизненному заключению, но в 1984 году освобождён по состоянию здоровья, несмотря на протесты Турции, и менее чем через месяц скончался.
его поступок породил подражателей; возникло несколько террористических организаций, главными из которых были асала и джсаг. Эти террористические организации возникли в Ливане во время шедшей там гражданской войны, и опирались на опыт палестинских террористов. асала была организацией марксистского толка, созданной при поддержке радикальных палестинских групп. По некоторым данным, основатель асала акоп акопян был членом народного фронта освобождения палестины (нфоп), и нфоп помогала финансировать, а также обучала и снабжала оружием террористов асала, первую террористическую операцию террористы асала осуществили в январе 1975 года, взорвав здание Всемирного совета церквей в Бейруте. С 1975 по 1982 годы террористы асала (а также действующие под её руководством группы: «орли», «9 июня», «3 октября» и др.) совершали убийства, взрывы, нападения. Первоначально организация совершала нападения на турецких дипломатов, чтобы привлечь внимание к армянской проблеме. В последующем был предпринят ряд операций против представителей западных стран: нападения на офисы авиакомпаний KLM, «Люфтганза», TWA, а также нападения на граждан государств, удерживающих боевиков асала в заключении. Область операций: Европа, Ближний Восток, Ливан, Турция, США, Франция, Греция, Швейцария, Испания, Австрия, Великобритания, Италия, Иран, Венгрия.
В отличие от леворадикальной асала её главный конкурент джсаг придерживалась армянского национализма более консервативного толка (организацию связывали с партией дашнаков), хотя цели у обеих организаций были одни и те же. Большую часть атак террористы обеих групп осуществили в Европе, тогда как в США было осуществлено всего 6 атак. С 1982 года атаки армянских террористов в США полностью прекратились, и наблюдатели связывают это с суровым приговором, который калифорнийский суд вынес убийце турецкого консула хампигу сасуняну.Террорист из джсаг сасунян был приговорён в 1984 году к пожизненному заключению, которое продолжает отбывать и поныне. В 1983 году джсаг прекращает свою деятельность, её сменяет армянская революционная армия (ара). Наблюдатели полагают, что это было новое название джсаг
В то время как джсаг и сменившая её ара отдавали предпочтение убийствам турецких чиновников на индивидуальной основе, асала была не особо разборчива в выборе цели и для неё не имело значения, были ли погибшие турками или нет. В числе наиболее кровавых акций асала были нападение на аэропорт Эсенбога в Анкаре 7 августа 1982 года и взрыв в аэропорту Орли 15 июля 1983 года, повлёкшие за собой гибель 17 людей разных национальностей.Вторжение Израиля в Ливан в июне 1982 года привело к тому, что армянские террористы были вынуждены покинуть свои основные базы. Это привело к разладу в рядах асала, и после взрыва в аэропорту Орли, из 8 погибших в котором только двое были турками, остальные же — гражданами западных стран, в асала произошёл раскол по вопросу о допустимости «слепого террора», результатом чего стало выделение группы асала-рм под руководством монте мелконяна, отвергавшей «слепой» террор как вредный для дела армянского освобождения.Основная фракция под руководством акопяна продолжила прежнюю террористическую тактику и связала себя с организацией абу нидаля.[89] Раскол ослабил обе группировки, и их активность пошла на спад. Боевики асала стали сводить счёты между собой, убивая друг друга в лагере в долине Бекаа. В марте — мае 1985 года асала убила важных членов отделения партии дашнакцутюн в Ливане.В 1985 г. активисты армянской революционной армии захватили посольство Турции в Оттаве, убив охранника (до этого конкурирующие организации совершили ещё несколько терактов в столице Канады).
После убийства акопяна в Афинах в апреле 1988 года кризис ещё более усилился, и несмотря на отдельные атаки в 1990-х, специалисты считают, что асала угрозы больше не представляет.
В октябре 1999 года американские правоохранительные органы арестовали председателя армянского национального комитета америки (Анка) мурада Топаляна по обвинению в том, что тот организовал взрыв перед турецкой миссией в ООН, и являлся лидером джсаг. В ходе процесса обвинение и защита достигли соглашения, согласно которому обвинения в терроризме были сняты в обмен на признание топаляна в незаконном хранении взрывчатки и огнестрельного оружия. 24 января 2004 года он был приговорён к 37 месяцам заключения в федеральной тюрьме и 3 годам освобождения под надзором.
По предположению корпорации RAND и Мемориального Института по предупреждению терроризма, бывшие члены ара и джсаг вошли в военные силы республики армения и в период 1988—1994 гг. участвовали в конфликте, происходящем вокруг Нагорного Карабаха.

Если Минская группа ОБСЕ и МИД России официально выразили свою обеспокоенность, то ОДКБ ясно показала, что никакую оккупационную армению защищать, и даже устно поддержать она не намерена.

Ըստ ամենայնի՝ ադրբեջանական սադրանքի սցենարը ենթադրում էր, որ ՈՒԱԶ-ի անձնակազմը չի վերադառնալու, ինչը թույլ կտար սկսել «պատասխան» գործողություններ՝ միջադեպի պատասխանատվությունը գցելով հայկական կողմի վրա: Մինչդեռ ստացվեց այնպես, որ ադրբեջանական կողմի հրետանին սկսեց աշխատել նախնական պայմանավորված ժամին, սակայն առանց որեւէ առիթի:

Անկախ սադրանքի հավանական սցենարից, լարվածության աճի իրական պատճառները հեռու են ՀՀ եւ անգամ Արցախի հետ սահմաններից. դրանք գտնվում են Բաքվում:

Կորոնավիրուսի համաճարակի տնտեսական հետեւանքները սոցիալական բնույթի ռիսկեր են առաջացրել, որոնք կարող են լուրջ ներքաղաքական բողոքի վերաճել: Դա շատ լավ հասկանում են նաեւ Ադրբեջանի իշխանությունները, որոնք մի կողմից «կորոնավիրուսի դեմ պայքարի շրջանակներում» խստացրել են ընդդիմադիր գործիչների հետապնդումները, մյուս կողմից կազմակերպել են պետական կառույցների ինքնամաքրման բեմականացում:

Դա, ըստ ամենայնի, բավարար չէր, եւ իշխանությունները որոշեցին դիմել հին, փորձված եւ պատերազմի ու հայատյացության մշտական քարոզչության պայմաններում թերեւս միակ գործուն մեթոդին՝ հայերի դեմ ռազմական գործողություններին, ինչը թույլ կտար հասարակությանը միավորել ընդդեմ արտաքին թշնամու եւ բողոքն ուղղել այդ հունով:

Ադրբեջանի իշխանությունները, սակայն, սխալվեցին այն առումով, որ չարժեր փորձել այդ ամենի հետ մեկտեղ ժողովրդավարություն խաղալ եւ հասարակությանը թույլ տալ «պատերազմի ցույց» անցկացնել: Պարզվեց, որ «ռուսը, պարսիկը, հայը թյուրքի մշտական թշնամին են» կարգախոսը համադրելի է ոստիկանական մեքենաներ շրջելու եւ անկարգությունների հետ, իսկ պատերազմ պահանջելը եւ այդ պատերազմին մասնակցելու պատրաստակամությունը տարբեր բաներ են. ցույցին մասնակցում էր 30-50 հազար հոգի, մինչդեռ Ալիեւին հաջորդ օրը զեկուցեցին, որ առաջնագիծ գնալու ցանկություն է հայտնել 150 քաղաքացի:

Ինչ վերաբերում է սահմանային սադրանքի համար ընտրված պահին, ապա այստեղ Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը նույնպես սխալ հաշվարկ էր կատարել։ ՀՀ սոցիալ-քաղաքական դաշտում կոշտ քաղաքական պայքարն ու բազմակարծությունը սխալմամբ ընդունվեցին որպես պառակտում հայ հասարակության ներսում եւ հետեւաբար ամենահարմար պահը ՀՀ-ին հարվածելու համար։

Ընդհանուր առմամբ Ադրբեջանի իշխանությունների անարդյունավետ կառավարման հետեւանքով առաջացած ներքին խնդիրները նման ճանապարհով լուծելու փորձը դատապարտված է անհաջողության, սակայն դա չի բացառում, որ այն կարող է հանգեցնել լուրջ հումանիտար հետեւանքների ինչպես տարածաշրջանի, այնպես էլ, ըստ էության, Ադրբեջանի համար:

Գաղտնիք չէ, որ խաղաղ բնակչության, ընդ որում, ինչպես հայկական կողմի, այնպես էլ սեփական բնակիչների կյանքերը որեւէ արժեք չեն ներկայացնում Ադրբեջանի ղեկավարության համար: Դրա մասին են վկայում ինչպես հայկական բնակավայրերի հրետակոծումը, այնպես էլ այն, որ մեր բնակավայրերին հարվածող հրետանին տեղակայված էր ադրբեջանական գյուղերում՝ պատասխան կրակը որպես ագրեսիա ներկայացնելու նպատակով: Հայկական բնակավայրերի դեմ Ադրբեջանի զինված ուժերի ագրեսիվ գործողությունների արդյունքում ընդհանուր առմամբ արձանագրվել է վնասվելու ավելի քան 50 դեպք, որից 41-ը եղել են շինություններ, 4 ենթակառուցվածքային օբյեկտներ, 4 տրանսպորտային միջոցներ: Առավել հայտնի են Այգեպարի մանկապարտեզի եւ Բերդի «Տավուշ տեքստիլի» դեպքերը, ինչպես նաեւ մի շարք տնային տնտեսություններին հասցված վնասը:

Սակայն Ադրբեջանը չսահմանափակվեց խաղաղ բնակչության հրետակոծությամբ եւ պաշտպանության նախարարության մակարդակով սկսեց սպառնալ Մեծամորի ԱԷԿ-ին հրթիռային հարվածով: Մի կողմ թողնենք այն, որ նման հարվածի պարագայում տարածաշրջանի, այդ թվում՝ Ադրբեջանի, զգալի հատվածը երկար տարիներով կզրկվի կյանքից: Այս սպառնալիքը, ըստ էության, պետական ահաբեկչական ակտի սպառնալիք է, համաձայն 1987թ. ահաբեկչության մասին Ժնեւյան հռչակագրի՝ պետության զինված ուժերի հարձակումը այլ պետության տարածքում քաղաքացիական բնակչության համար վտանգ ներկայացնող թիրախների վրա:

Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը, դատելով նմանատիպ հայտարարությունների առկայությունից, հակված չէ կանգ առնել նույնիսկ մի շարք անհաջողություններից հետո։ Յուրաքանչյուր սահմանային լարումից հետո առաջացած անդորրը Ադրբեջանը միշտ օգտագործել է հաջորդ հարձակումը նախապատրաստելու համար, եւ որեւէ հիմք չկա ենթադրելու, որ այս անգամ իրադարձությունները զարգանալու են այլ կերպ։