Մենք պետք է արձանագրենք կարևոր մի իրողություն՝ հայ-ադրբեջանական հակամարտության ներկայիս գործընթացում մենք կարող ենք ունենալ բազմաթիվ լոկալ հաջողություններ, այդ թվում՝ ռազմավարական բնույթի, սակայն մենք չենք կարող, իրավունք չունենք իրադրությունը գնահատել հաղթանակի «ավարտական ակտի» տրամաբանությամբ, որովհետև խնդիրը, մարտահրավերը, որ կա մեր առաջ իրականում՝ շատ լայն ու ընդգրկուն է մշտապես: Հետևաբար՝ լայն ու ընդգրկուն է նաև հաղթանակ հասկացությունը, կամ հաջողություն հասկացությունը: Այն ներառում է ոչ միայն զուտ ռազմական ինչ-որ խնդրի լուծում, այլ ռազմական, տնտեսական, քաղաքական, հանրային կյանքի այլ ուղղություններ, ընդ որում՝ անընդհատ արդիականացման տրամաբանությամբ:

Այսինքն՝ մեզ համար այդ իմաստով չկա կայացած հաղթանակ, կա անընդհատ հաղթելու, ժամանակի ու տարածության մեջ անվերջ ձգվող հաղթանակ ապահովելու անհրաժեշտություն: Ավելին, մենք գործնականում հենց ավարտուն հաղթանակի տպավորությանը կամ մոլորությանը զոհ գնալով, ի վերջո, շեղվեցինք պետականության զարգացման անհրաժեշտ ճանապարհից և ավելի քան քառորդ դար հայտնվել էինք ըստ էության մայթեզրին, միջազգային զարգացումների ու կյանքի մայթեզրին: 2016-ին, հետո 2018-ին մենք քայլ առ քայլ վերադարձանք ճանապարհ և հիմա չունենք շեղվելու իրավունք, չունենք հաղթանակ հասկացությունն իբրև ավարտական ակտ ընկալելու իրավունք: Ըստ այդմ, երբ խոսվում է այն մասին, որ տավուշյան գերլարված շաբաթից երկիրը վերադառնում է բնականոն կենսագործունեության հուն, դա ընդամենը նշանակում է, որ ռազմական ուղղությամբ կենտրոնացումից, հաղթանակի խնդիրը գալիս է տնտեսական, քաղաքական, իրավական, կրթական ուղղությունների վրա կենտրոնացում՝ հաղթանակն ապահովելու անփոփոխ տրամաբանությամբ և հրամայականով: Ի վերջո, այդ ուղղություններում հաջողության վրա է հիմնված լինելու Հայաստանի որևէ ռազմական հաջողություն և հակառակորդին խաղաղություն պարտադրելու լայն կարողություն: Անընդհատ հաղթել ու զարգանալ մշտապես խաղաղություն պարտադրելու կարողության համար, և մշտապես կարող լինել պարտադրել խաղաղություն, արդիականացման գործընթացը անընդհատ պահելու համար: Կենսագործունեության այլ տրամաբանություն ու բանաձև ունենալու շքեղություն մեզ տրված չէ: